170/2
اگر می دانستم
کیست که می خواهد
و کیست که نمی خواهد
درباره خواستن و نخواستن خود
روشن تر می شدم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
170/1
برای اینکه صبحمان را
به شب برسانیم
باید انچه را که نه سر دارد
و نه ته توجیه کنیم
و به خود بگوییم که چیستیم
و چرا هستیم
و چرا همه چیز هست
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
169/2
چه سخت است خواندن شعری
که مثل شعر نوشته نشده
باشد
روی هر لغت مکث می کنیم
و ذهنمان از حرکت
باز می ایستد
مثل وقتی که در سنگلاخ
راه می رویم
و گاه از رو به زمین
می افتیم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
169/1
کلمات را دود
یا آتش می خواهم
و آنها را به باد می سپارم
و سپس در عشق آنها
می گریم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
168/2
برای گفتن
دهانم را می بندم
چشم بسته راه می روم
تا شاید حرفی
گفته باشم
تا شاید چیزی
دیده باشم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
168/1
برای دیدن چشم هایم را
بسته ام
و برای گفتن فقط اشاره ای
می کنم
ولی به آنجا می روم
که می دانم
ولی پایان را چشم بسته
شناخته ام
و به جای رفتن نشسته ام
و برای گفتن فقط اشاره ای
می کنم بر پایان
که آن را ندیده شناخته ام
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
167/2
تن من آفریده شد
برای کلمه ای
روح من هست شد
برای تصویری
و سپس زیر سم ستوران
تقدیر
فریادی بر کشیده ام
چون شعر
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
167/1
من نفهمیدم چرا می نویسم
از خودم می گویم
یا از دنیا
برای خودم می نویسم
یا برای دیگران
اینقدر فهمیدم که پای کسی
یا چیزی در میان است
از من و دنیا بیشتر
از من و دیگران بزرگتر
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
166/2
ما همه پیر می شویم
مثل فنجان چای و دیوار اتاق
ولی من تند تر نفس می کشم
و تند تر پیر می شوم
بیژن جلالی - کتاب دیدار ها - ص ۱۶۶
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
166/1
در نظر من مرگ است
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
و من نگاه خود را
به سوی شعر بر می گردانم
و شعر را می بینم
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
چون مرگ
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
165/2
می خواهم در پوست حیوانات
بخزم
و دنیا را از چشم آنها
بنگرم
شاید معنایی را بیابم
به وسعت اندوه خود
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
165/1
سرم را بر آستانه سنگ
می گذارم
و لبم را بر لب آب
و دست در دست باد
می روم
برای سوختن در جایی
که نمی دانم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
164/2
خستگی است که گریه می کند
یا گرسنگی است
یا تشنگی است که زار می گرید
یا زندگی است که پایان خود را
می جوید
همراه آه و اندوه
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
164/1
آرزویم مردن در صدای تو بود
یا رفتن با صدایت
یا خاموش شدن در صدایت
صدای تو چون باد گذشت
و من به دامن تاریکی
آویخته ام
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
163/2
در پنجه "سین"
و در چتر "ج"
گیر کرده ام
کی خواهد شد که بی کلمات
زندگی کنم
پیش از مردن
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
163/1
فقط به گرسنگی
و تشنگی بیاندیشیم
چون سوسمار یا سموری
و در زمان ساکن خود
تنهایی خود را در جان
تجربه کنیم
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
162/2
بلقیس آبگینه را
آب پنداشت
و خواست به درون آب رود
ولی آب ها
به آبگینه بازش
دادند
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
162/1
چه چراغ پرنوری است
خورشید
همه اتاق مرا روشن
کرده است
از این راه دور
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|
161/2
به آسمان که چشم می دوزم
آسمان است
و در پشت آن چیزی را
نمی جویم
زیرا آسمان در آسمان
است
و من فقط چشم به آسمان
دوخته ام
+ نوشته شده در ساعت توسط بیژن جلالی
|