125/2

 

                    شعر را برای سرگرم کردن

                    و خوشحال کردن من

                    به من دادند

                    و من باید امانتشان را

                    به آنها باز گردانم

 

 

125/1

 

      در چه ساعت و چه روزی

      شعر گفته ام

      و کتابهایم را در کدام سال

      چاپ کرده ام

      هیچکدام را به خاطر

      ندارم

 

 

124/2

 

فصلی است پایان یافته

ولی خورشید همانجاست

و تقویم همان روز را نشان می دهد

ولی دانه های برف است

که چهره سوزان خورشید را

درتابستانم می پوشاند

 

 

 

 

124/1

 

          آزرده از هیچ

          آزرده از همه چیز

          زخمهایی بر صورت داشت

          که گویی لبخند می زد

          ولی در گریبان خود می گریست

          و بر لبخند خود می گریست

 

 

 

         

123/2

 

به بهار

راهی می جویم

و با گفتن بهار

و با نوشتن بهار

و نمی دانم از بهار گفتن من

اردیبهشت ماه است

یا بهاری را که رسیده است

می نامم

 

 

123/1

 

                         اینجا از پله های حزن

                         بالا می روم

                        و باز هم چند چراغ است

                        و چند چهره آشنا

                        و تلخی قهوه و سیگار

                        و چون ابری بر تنهایی خود

                        می بارم

                        و چوب میز و صندلی کافه شوکا

                        برایم واقعیتی است برتر

                        و شهر در زیر نگاهم جان

                        می سپارد