131/2

 

 

از چه كسي خواهند پرسيد

 

و از چه كسي جواب خواهند شنيد

 

آنها كه به دنيال سايه اي

 

آمده اند

 

آنگاه كه من خورشيد شعر را

 

با خود برده ام

 

 

 

131/1

 

در آن سوي كاغذ

 

در آن سوي كلمات

 

كسي مي گذرد

 

نامش را نخواهد گفت

 

و شما او را نخواهيد شناخت

 

 

130/1

 

 

چيزي به نام تنهايي

 

چيزي به نام مرگ

 

و اين وسط يك گامي

 

 

چيزي به نام شعر

 

 

130/2

 

 

چرا اميد هرگز وجود ندارد

 

اين نغمه را همواره

 

در گوش خود مي شنوم

 

 

 

129/2

 

معشوق من شعر است

 

و هر شعر وقتي نوشته مي شود

 

يك وصال است

 

 

 

129/1

 

افسوس که نمی توانم کلمه بشوم

و نه آهنگ

افسوس که نمی توانم شعری بشوم

افسوس که آنچه هستم

خاک است

و خاک خواهم شد

 

 

128/2

 

هيچگاه ندانسته ام

كه ساعت شعر كدام وقت

دوازده ضربه را مي نوازد

و من در انتظار مي مانم

تا ساعت سيزده فرا رسد

 

 

128/1

 

 

همه چیز را می فروشم

برای خرید چند کاغذ

تا با آن پرواز کنم

تا فراسوی غمها

تا فراسوی آرزوها

 

 

127/2

 

روح من است که می گرید

گریه ی باران نیست

و فریاد توفان نیست

روج من است که می بارد

کولاک برف نیست

و نهیب سرما نیست

 

 

127/1

 

                              افسوس که خدا را

                              در کلمات گم کردم

                              و خودم نیز همراه کلمات

                              پاره پاره شدم

                             .

                              افسوس که اگر شعری نوشتم

                              گمراهی را به جای رستگاری

                              به دست آوردم

 

 

126/2

 

باید برخیزم

از بستر غم ها

و بستر جدایی ها

و پایم را بر خاکستر روز ها

بگذارم

 

 

126/1

 

               رستاخیز است

              ولی من روح خود را

               پیدا نمی کنم

               و تن خسته ام

               دوباره متلاشی

               می شود