152/1

 

تا تو بيايي

 

دستم را به سوي رودي

 

دراز كردم

 

كه مي خروشيد

 

تا تو بيايي

 

خاك را نگريستم

 

در سراسر اندوهش

 

و گريستم

 

تا تو بيايي

 

خورشيد را نگريستم

 

با چشمان باز

 

و جهانم در سياهي فرو رفت

 

 

 

 

152/2

 

امشب به ساعت

 

نگاه نمي كنم

 

زير همه نوشته هايم

 

همان روز و همان

 

ساعت را

 

مي گذارم

 

چنانكه گويي همه را

 

در عين حال

 

و با هم نوشته ام

 

 

 

 

151/2

 

تا ريشه اندوه

 

مرا ماري راهنمايي كرد

 

كه مي شناسمش

 

او تن براق و لغزانده اش را

 

در خدمت رازي گذاشته بود

 

كه به تاريكي زمين مي پيوست

 

و من خيره در اندوه خود

 

راز زهر آگين مار را دريافتم

 

 

 

151/1

 

باز چشمان من است

 

خيره در سفيدي تو

 

و حرفي را كه نمي دانم چيست

 

در انتظار آمدن است

 

 

 

150/2

 

من در چشمان تو

 

خيره شده ام

 

اي روز

 

تو چه بلند مي سرايي

 

سرود " اردي سور" را

 

 

 

 

 

150/1

 

گوشش خيلي زياد مي شنود

 

به اين جهت هميشه

 

نگران است

 

 

 

149/2

 

ما آنچه مي دانيم

 

ندانستن است

 

و تاريكي است

 

و بيهوده شب را

 

به اميد آمدن روز

 

مي گذرانيم

 

 

 

149/1

روزهاي برفي

 

روزهاي باراني

 

روزهاي آفتابي

 

چون آب رودخانه اي

 

مي گذرند

 

و ما را چون سنگ ريزه اي

 

همراه خود مي برند

 

 

 

148/2

آب شدن برف شاخه ها

 

و ريختن قطره هاي آب

 

در يك روز آفتابي

 

شعري است زيبا و هميشگي

 

در روزهاي آفتابي

 

بعد از يك شب برفي

 

چنين مي شود

 

 

 

148/1

 

هميشه و هرگز

 

همراه هم مي رفتند

 

و من هرگز را كه صدا كردم

 

براي هميشه از هميشه

 

جدا شد

 

 

 

147/2

 

آفتاب دي ماه

تا روي تختخواب من

مي افتد

و من جايي را كه روشن

كرده است

نوازش مي كنم

 

 

 

147/1

 

هر گريه

 

غصه اي است

 

علي رغم زيباييش

 

بشارت مرگي است

 

دلخراش

 

 

 

 

146/2

 

 

 

پاياني مي خواهم در آتش

 

از دود

 

پاياني پاره پاره

 

پاياني بي برگشت

 

پاياني مي خواهم

 

مثل پايان جهان

 

 

 

 

 

 

146/1

 

   من زندگي نكردم

 

   شعر به جاي من

 

   زندگي كرد

 

 

 

 

 

 

 

145/2

 

( بمناسبت پنهان شدن درخت هاي چنار باغ مقابل در پشت ساختمان)

 

اندوه ديگر نديدن درختها

 

كه پشت ديواري پنهانشان كردند

 

اندوه از دست دادن دوستاني سبز

 

باشكوه و مهربان

 

اندوه ديگر نديدن گوشه اي از آسمان

 

كه همراهشان بود

 

اندوه از دست دادن دوستي آبي

 

صاف يا ابري

 

و فقط با كلمات است كه گريه خواهم كرد