150/2

 

من در چشمان تو

 

خيره شده ام

 

اي روز

 

تو چه بلند مي سرايي

 

سرود " اردي سور" را

 

 

 

 

 

150/1

 

گوشش خيلي زياد مي شنود

 

به اين جهت هميشه

 

نگران است

 

 

 

149/2

 

ما آنچه مي دانيم

 

ندانستن است

 

و تاريكي است

 

و بيهوده شب را

 

به اميد آمدن روز

 

مي گذرانيم

 

 

 

149/1

روزهاي برفي

 

روزهاي باراني

 

روزهاي آفتابي

 

چون آب رودخانه اي

 

مي گذرند

 

و ما را چون سنگ ريزه اي

 

همراه خود مي برند

 

 

 

148/2

آب شدن برف شاخه ها

 

و ريختن قطره هاي آب

 

در يك روز آفتابي

 

شعري است زيبا و هميشگي

 

در روزهاي آفتابي

 

بعد از يك شب برفي

 

چنين مي شود

 

 

 

148/1

 

هميشه و هرگز

 

همراه هم مي رفتند

 

و من هرگز را كه صدا كردم

 

براي هميشه از هميشه

 

جدا شد

 

 

 

147/2

 

آفتاب دي ماه

تا روي تختخواب من

مي افتد

و من جايي را كه روشن

كرده است

نوازش مي كنم

 

 

 

147/1

 

هر گريه

 

غصه اي است

 

علي رغم زيباييش

 

بشارت مرگي است

 

دلخراش

 

 

 

 

146/2

 

 

 

پاياني مي خواهم در آتش

 

از دود

 

پاياني پاره پاره

 

پاياني بي برگشت

 

پاياني مي خواهم

 

مثل پايان جهان

 

 

 

 

 

 

146/1

 

   من زندگي نكردم

 

   شعر به جاي من

 

   زندگي كرد

 

 

 

 

 

 

 

145/2

 

( بمناسبت پنهان شدن درخت هاي چنار باغ مقابل در پشت ساختمان)

 

اندوه ديگر نديدن درختها

 

كه پشت ديواري پنهانشان كردند

 

اندوه از دست دادن دوستاني سبز

 

باشكوه و مهربان

 

اندوه ديگر نديدن گوشه اي از آسمان

 

كه همراهشان بود

 

اندوه از دست دادن دوستي آبي

 

صاف يا ابري

 

و فقط با كلمات است كه گريه خواهم كرد

 

 

145/1

 

 

 

بالا را ديگر نگاه نمي كنم

 

سنگ ريزه ها را تماشا مي كنم

 

تا شايد دوستي بيابم

 

 

 

 

 

 

144/2

 

 

روزي همه خواهند دويد

 

و خواهند پرسيد

 

او كجاست او كجاست

 

و جواب خواهد شد

 

او مرده است او مرده است

 

 

 

 

 

 

 

144/1

 

تاكنون مي پنداشتم

 

كه بار كره زمين را بر دوش دارم

 

ولي اكنون مي بينم

 

كه بار همه كهكشان بر دوش من

 

است

 

 

 

 

 

 

143/2

 

تن بزرگ كهكشان

 

بالش انديشه من است

 

و تن زمين چشمهاي من

 

كه با آن خود را تماشا مي كنم

 

 

 

 

143/1

 

كليساي فرانسيس قديس

 

در زلزله ايتاليا ويران شد

 

از دنيا چه كم شده است

 

كليساي فرانسيس قديس

 

 

 

 

 

 

142/2

 

جهان خالي است

 

از خدايان

 

و پر است از

 

انسان

 

 

 

142/1

 

    تو در انتخاب شعرهاي من

 

    وكالت مي كني

 

    فردا از تو خواهم پرسيد

 

    آيا خواب مرا نديدي

 

 

 

 

 

 

 

 

141/2

 

پشه كوچك

ديگر نيست

دنيايي كشته شد

و كوشش ميليونها سال

به هيچ گراييد

 

 

 

141/1

تو همراه دستهاي من هستي

كه مي نويسد

و همراه چشمهاي من هستي

كه مي بيند

تو پشت كاغذ سفيد هستي

كه انتظار مي كشد

تو پشت كلمات شعر من هستي

كه از تو مي گويد