160/2

 

همواره ساعت شش

خواهد بود

با یک رقم بیشتر

یا با سه رقم کمتر

همیشه ساعت شش

خواهد بود

برای رستاخیز من

.

 

160/1

 

          روح است که می تازد

          در حروف الفبا

          و چون شاهزاده ای

          شکار میکند

          آهوان غزل را

 

 

159/2

 

الف لام میم

و دور تر نمی روم

همین جا می مانم

در پای الف خواهم ماند

با لام سفری خواهم کرد به پایان

و با میم در پایان می میرم

.

.

159/1

 

          چشمهای من چگونه گذشته

           از خاک

          چگونه نوری را

           و چگونه آبها اشک چشمان مرا

           گریسته

           و چگونه هنوز در آسمان

           می بینم

           و چگونه چشم در چشم خود

           دارم

.

.

158/2

 

گفتار شب آلوده ی تو

و شنیدن شبانه ی من

و ستاره هایی که برای همیشه

زاده می شوند

در این گفتار شب آلوده

در این شنیدن شبانه

 

158/1

  

.

          این بار با سکوت می گویم

          ولی فریاد می زنم

          تا سکوت را کسی

          نشنود

.

.

 

157/2

 

               من آخرین هستم

               برای گفتن آنچه

               اولین ها گفتند

               و سپس سکوت است

               و فراموشی است

               و خر دجال را می بینم

               که می آید

.

.

157/1

 

شبی نه چندان دور

و جایی نه چندان نزدیک

و مردی نه چندان آشنا

و روحی نه چندان شناخته

ولی دستی بزرگ که چون شاخه های رود

انگشتانش خاک را سیراب

و روح را سرشار می کنند

 

 

156/2

                                                             

                                                              من نمی رفتم اگر تو

                                                               نمی آمدی

                                                               ولی اکنون من رفته ام

                                                               و تو نیامده ای

156/1

 

                    انگشت های بلند توست

                    یا سیمهای کشیده ساز

                    یا روح تو در پرواز

                    بر فراز تاریکی ها

                    یا پندار من است

                    شنیدن دیدن

                    و گفتن

.

.

 

155/2

 

          تو چه آرام مرا می بردی

          جایی که دیگر مرگ نبود

          فقط حرفی از مرگ بود

          و لبخندی بر لبهای ما

          به پایان خودم لبخند زدم

.

.

 

 

155/1

 

آوخ که می آمدی

در لباسی نه چندان خونین

و کوهها پشت سرت بود

و خاره رود ها را با خود داشتی

و مرگ چون دلقکی

دور و برت پرسه می زد

و پیش پایت خم می شد

می آمدی که آوخ

در لباسی که خونین تر

 از همیشه بود

 

 

154/2

   

 مرگ است که می گوید

    بگیر یا می گوید

    برو

    یا می گوید

    بمان

    از این پس مرگ است که می گوید

    و هم اوست که می شنود

 

 

154/1

 

          چه روشن است همه جا

          و شادی ما می لغزد در سطح خیابان

          زیر نور چراغ ها

          و زندگی از ما می گریزد

          به سوی بزرگراه ها

          و ما نعش خود را پیدا خواهیم کرد

          اینجا و آنجا

          بی شکل، بی معنا در زیر

          چرخ اتومبیل ها

 

 

153/2

 

          بر خاک من بنویسید

          " او ندانست

            و هرگز نخواست که بداند"

          من هر گز نخواستم که بدانم

          فقط زیستن آب را تماشا کردم

          و سکون خاک را

          من آنچه را اندیشیدم

          رها کردم

 

 

 

153/1

 

من و سرما

گربه ها و گرسنگی

هر شب می جنگیم

در جنگی نا برابر

برای پایانی بیهوده

تا فردا شب

تا پایانی بیهوده

 

 

152/1

 

تا تو بيايي

 

دستم را به سوي رودي

 

دراز كردم

 

كه مي خروشيد

 

تا تو بيايي

 

خاك را نگريستم

 

در سراسر اندوهش

 

و گريستم

 

تا تو بيايي

 

خورشيد را نگريستم

 

با چشمان باز

 

و جهانم در سياهي فرو رفت

 

 

 

 

152/2

 

امشب به ساعت

 

نگاه نمي كنم

 

زير همه نوشته هايم

 

همان روز و همان

 

ساعت را

 

مي گذارم

 

چنانكه گويي همه را

 

در عين حال

 

و با هم نوشته ام

 

 

 

 

151/2

 

تا ريشه اندوه

 

مرا ماري راهنمايي كرد

 

كه مي شناسمش

 

او تن براق و لغزانده اش را

 

در خدمت رازي گذاشته بود

 

كه به تاريكي زمين مي پيوست

 

و من خيره در اندوه خود

 

راز زهر آگين مار را دريافتم

 

 

 

151/1

 

باز چشمان من است

 

خيره در سفيدي تو

 

و حرفي را كه نمي دانم چيست

 

در انتظار آمدن است